Μια μόνο σταγόνα του Αίματος του Πανάμωμου Χριστού μπορεί να καθαρίσει την ανθρωπότητα

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ''Ο Πρόλογος της Αχρίδος

“τω μώλωπι [πληγή] αυτού ημείς ιάθημεν” (Ησαΐας 53: 5)

 Θεραπευόμαστε δια των πληγών του Χριστού. Αυτό προφήτευσε ο προφήτης του Θεού και τώρα εμείς το γνωρίζουμε, ότι η προφητεία του είναι αληθινή. Δια του Πάθους του Χριστού, σωθήκαμε από τα αιώνια βάσανα. Δια του Πανάμωμου Αίματός Του, καθαριζόμαστε από τη λέπρα της αμαρτίας και ξαναζωντανεύουμε. Το αίμα και το σώμα μας έγιναν ακάθαρτα από τα αμαρτωλά πάθη, αλλά κυρίως το πνεύμα μας, η φωλιά και η πηγή της σωματικής ακαθαρσίας, έγινε πρώτα ακάθαρτο. Μπορεί ο ακάθαρτος να καθαριστεί από το ακάθαρτο; Μπορεί ένα βρώμικο λινό να πλυθεί με βρώμικο νερό; Δεν μπορεί.

 Μια μόνο σταγόνα του Αίματος του Πανάμωμου Χριστού μπορεί να καθαρίσει την ανθρωπότητα περισσότερο από όλες τις ειδωλολατρικές θυσίες από την αρχή του κόσμου. Γιατί; Επειδή το Αίμα του Χριστού είναι αγνό και όλα τα άλλα είναι ακάθαρτα.

Η Χαρμολύπη βοηθά και ισορροπεί ψυχικά τον άνθρωπο.

Χαρά και Λύπη μαζί ζυμωμένα μας κάνουν αυτή την μοναδική στον κόσμο λέξη, η οποία ανήκει αποκλειστικά στην Πατερική Ορθόδοξη Θεολογία.
Μια πνευματική-ιατρική μέθοδος για την ψυχική θεραπεία και αποκατάσταση του ανθρώπου η οποία έχει την αρχή της στην Πτώση και στον Διωγμό μας από τον Παράδεισο.

Εκεί που ο άνθρωπος άκουσε από το Στόμα του Θεού "επικατάρατος η γη εν τοις έργοις σου, εν ιδρώτι του προσώπου σου και εν λύπαις φαγείν τον άρτον σου πάσας τας ημέρας της ζωής σου.... ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σε.....εν λύπαις τέξη τέκνα....γη ει και εις γη απελεύση" εκεί άκουσε και την Επαγγελία του Ερχομού του Λυτρωτή ο Οποίος "θα συντρίψει την κεφαλή του Όφεως".

Μια ψυχική κατάσταση, μια ακροβασία Λύπης και Χαράς την οποία βίωσαν όλοι οι Άγιοι. Πιο έντονα και διδακτικά φαίνεται αυτό το συγκέρασμα στους Ψαλμούς του Δαβίδ.
Ούτε ο Ίδιος ο Χριστός ως Άνθρωπος δεν το απέφυγε "Περίλυπος εστί η ψυχή μου έως θανάτου", έζησε στο μέγιστο βαθμό την Λύπη με τον Σταυρό και την Χαρά με την Ανάσταση Του.

Έρχεται ο Νυμφίος. Ανα πάσα στιγμή να είμαστε έτοιμοι για την υποδοχή!

  Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθής, ἵνα μῄ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς, ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός, διὰ τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς

Σε πολύ λίγο, θα ψαλλεί στις απανταχού εκκλησίες της ορθοδοξίας, ο όρθρος της αγίας και Μεγάλης Δευτέρας, ο ά΄ Νυμφίος και θα εισοδεύσουμε πανηγυρικά στην αγία και μεγάλη εβδομάδα των Παθών του Κυρίου. Ενώ όλη μεγάλη Εβδομάδα έχει χαρακτήρα εσχατολογικό και το Πάσχα το ίδιο είναι πέρασμα από την ζωή αυτή στην αιωνιότητα, το εσχατολογικό στοιχείο εγρήγορσης χαρακτηρίζει ιδιαίτερα τις πρώτες τρεις ημέρες. 

Η ξηρανθείσα συκή, 

οι παραβολές των παρθένων, 

του δούλου, 

του ανθρωπου χωρις ένδυμα,

των ταλάντων, της κρίσεως συγκλονίζουν την ψυχή μας και μας κρατούν σε εγρήγορση.

 Ε γ ρ η γ ο ρ σ η είναι η λέξη κλειδί των ημερών. 

Πριν από το Πάθος ο ίδιος ο Κύριος στην φοβερή νύχτα της αγωνίας Του, θα πεί στους αποστόλους: Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν.

63 χρόνια από την αγιοκατάταξη του αγίου Νεκταρίου

Του π. Ηλία Μάκου

Ο βίος του Αγίου Νεκταρίου, Μητροπολίτου Πενταπόλεως, είναι πασίγνωστος, γιατί καθημερινά σώζει ανθρώπινες ψυχές.
Μπορεί να συκοφαντήθηκε, να φθονήθηκε και να εκδιώχθηκε από άτομα, τα οποία στη συνέχεια μετανόησαν για την αδικία, μάλιστα κλήθηκε να αναλάβει και τον Πατριαρχικό θρόνο Αλεξανδρείας, μετά το θάνατο του Σωφρονίου, αλλά το αρνήθηκε, να περιπλανήθηκε, να πέθανε πάμφτωχος στο νοσοκομείο, αλλά ούτε για μια στιγμή δεν τον εγκατέλειψε η χάρη του Θεού.
Έτσι ανακηρύχθηκε άγιος, πριν ακριβώς 63 χρόνια, στις 20 Απριλίου του 1961, που με τα θαύματά του είναι καθημερινά παρών στη ζωή των πιστών. Η αντοχή του στις κάθε είδους κακουχίες ήταν αξιοθαύμαστη.
Από την Αλεξάνδρεια κυνηγημένος Επίσκοπος, περιφερόμενος ιεροκήρυκας, διευθυντής της Ριζαρείου Εκκηλσιαστικής Σχολής, όπου οι πνευματικοί κόποι του κορυφώνονται και στα χρόνια του η Σχολή γνωρίζει με την πολύμορφη δράση του ημέρες αληθινής δόξας.
Παρ’ όλο το φόρτο του, ψυχικό και σωματικό, μελετούσε συνεχώς και έγραφε ψυχωφέλιμα πονήματα. Όποιος θελήσει να αναδιφήσει τα συγγράμματά του και τις θεολογικές του μονογραφίες θα διαπιστώσει ότι υπήρξε ιεράρχης θερμός, ζηλωτής και μορφωμένος.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, εγκαταστάθηκε στην Αίγινα, όπου οι κάτοικοί της ένιωθαν και νιώθουν τις θαυμαστές παρεμβάσεις του. Εκεί έχτισε και το μοναστήρι, όπου φιλοξενείται ο τάφος του, μέσα στον οποίο κατά καιρούς διαπιστώνεται ότι κινείται.

CEO χριστιανοί

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η περίοδος κατά την οποία εμφανίζονται στους ναούς οι CEO χριστιανοί. Δηλαδή οι Christmas and Easter only (Χριστούγεννα και Πάσχα μόνο).
Χριστιανοί οι οποίοι έχουν μία χαλαρή σχέση με την ζωή της Εκκλησίας.
Την Μεγάλη Εβδομάδα θα εμφανισθούν για να συμμετάσχουν σε διάσημα δρώμενα των ακολουθιών.

Πρώτο σε χρονολογική κατάταξη είναι το Τροπάριο της Κασσιανής το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης. Κίνητρο η ρομαντική ιστορία της Κασσιανής με τον αυτοκράτορα Θεόφιλο καθώς και η υπόθεση πως η Κασσιανή ήταν αμαρτωλή γυναίκα. Πιασάρικα θέματα και κάνουν νούμερα…

Δεύτερο το Ευχέλαιο. Να μας πάει καλά η χρονιά και να μην παιδευτούμε με τις αρρώστειες… Μία παγανιστική και ωφελιμιστική προσέγγιση…

Τρίτο είναι η λιτανεία του Εσταυρωμένου την Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ. Συγκινητικό δρώμενο και τεράστιες ουρές CEO χριστιανών για να προσκυνήσουν τον Σταυρό. Μετά την προσκύνηση φεύγουν χωρίς να αναρωτηθούν τι ακριβώς συμβαίνει και τελείται εκείνη την ώρα στον ναό… Άντε να τους πεις ότι παλαιότερα δεν υπήρχε εσταυρωμένος αλλά μία απλή εικόνα της σταυρώσεως…

Πιστοποιητικό ανάστασης σωμάτων...

Κάποια ημέρα, λέει το Ευαγγέλιο, ενώ καθό­ταν ο Χριστός μαζί με τους μαθητές Του, -Πάμε τώρα να δούμε τον Λάζαρο. Ο Λά­ζαρος ο φίλος μας είναι άρρωστος.
-Ε, και αν είναι άρρωστος, θα γίνει καλά, Του είπαν.
-Ο Λάζαρος ο φίλος μας, τους λέει, «κεκοίμηται», κοιμήθηκε.
-Χριστέ μου, του λένε οι μαθητές, άμα κοι­μήθηκε θα σηκωθεί, όπως σηκώνονται οι άνθρω­ποι. Κοιμούνται και ξυπνάνε.
-Δεν καταλάβατε τι σας λέω, τους απάντησε ο Χριστός. ‘Κοιμήθηκε’ σημαίνει πέθανε. Τον χά­σαμε τον Λάζαρο. Αλλά πάμε να τον ξυπνήσου­με. Πάμε.

Σηκώθηκαν λοιπόν και φτάσανε στην Βηθανία. Ο Λάζαρος είχε πεθάνει τέσσερες ημέρες. Τον είχαν θάψει και ήταν τέσσερες ημέρες πεθαμένος.
Συνήθως, την πρώτη ημέρα, το σώμα του νε­κρού κρατάει-δεν κρατάει. Την δεύτερη ημέρα δεν κρατάει. Αρχίζει να βρωμάει. Την τρίτη ημέρα, δεν μπορεί πια να πλησιάσει άνθρωπος! Και την τέ­ταρτη… φεύγετε να φεύγουμε!

 Οι Εβραίοι είχαν μια συνήθεια. Όταν έθαβαν άνθρωπο, την πρώτη, δεύτερη, τρίτη ημέρα, όσες άντεχαν, άνοιγαν τον τάφο – τον σκέπαζαν πρόχειρα βέβαια στην αρχή – και κάθονταν και τον μοιρολογούσαν, μέχρι που η βρώμα ήταν τέτοια, που δεν άντεχαν πια να σταθούν εκεί με κανένα τρόπο. Και τις πρώτες ημέρες, για να σταθούν λίγο γύρω του και να μοιρολογήσουν, έριχναν αρώματα επάνω του να κόβουν την δυσωδία. Όταν πια η δυ­σωδία γινόταν ανυπόφορη, έκλειναν τον τάφο μία για πάντα. Και έφευγαν.

Έφτασε ο Χριστός στη Βηθανία και Τον υποδέχθηκε η αδελφή του Λαζάρου η Μαρία.
-Κύριε, αν ήσουνα εδώ, δεν θα πέθαινε ο αδελφός μου, Του λέει.
-Μη φοβάσαι, απαντάει Χριστός. «Αναστήσεται ο αδελφός σου». Θα αναστηθεί.

Του λέει η Μαρία:
-Κύριε, εγώ το πιστεύω ότι θα αναστηθούμε όλοι, όταν θα τελειώσει ο κόσμος αυτός.
-Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή, της λέει ο Χριστός. Από μένα εξαρτάται η ανάσταση. Όποιος πιστεύει σε μένα, δεν θα δει θάνατο. Αλλά εγώ θα τον αναστήσω την ημέρα εκείνη. Όποιος πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει ακόμη, εγώ θα του δώσω ζωή.

Πήγαν στον τάφο και λέει ο Χριστός:
-Ανοίχτε τον τάφο.

ΑΓΙΟΙ ΒΑΣΙΛΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΠΡΕΣΒΕΥΕΤΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

ΑΓΙΟΙ ΒΑΣΙΛΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΠΡΕΣΒΕΥΕΤΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ 

Holy Royal Martyrs, pray to God for us!

Святы Царственные мученики, молите Бога о нас!

Ο Ιησούς είναι η Ανάσταση και η Ζωή

«Εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο; λέγει αὐτῷ· Ναί, Κύριε, ἐγὼ πεπίστευκα ὅτι σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ εἰς τὸν κόσμον ἐρχόμενος.»

Διαβάστε καλά αυτόν τον διάλογο μεταξύ του Ιησού και της Μάρθας από το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα.
Ο Ιωάννης μας παραδίδει ένα «Σύμβολο της Πίστεως».
Ο Ιησούς είναι η Ανάσταση και η Ζωή. Έχει την εξουσία ως Θεός να αναστήσει τους ανθρώπους. Όλους ανεξαιρέτως. Και θα το πράξει αυτό διότι είναι Θεός ζώντων! Αλλά προσέξτε. Αυτός είναι και η Ζωή. Θα αναστήσει όλους τους ανθρώπους αλλά θα σεβασθεί απόλυτα την ελευθερία τους. Μόνο αυτοί που πιστεύουν σε Αυτόν θα ζήσουν την όντως ζωή μαζί Του! Οι υπόλοιποι θα ζήσουν τις συνέπειες των επιλογών τους μακριά από Αυτόν!
Εσύ που νομίζεις πως είσαι χριστιανός, πιστεύεις πως ο Χριστός είναι η Ανάστασις και η Ζωή;
Εάν ναι, τότε πιστεύεις ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού ο εις τον κόσμον ερχόμενος.
Αυτός που ήρθε και ενανθρώπησε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να μας χαρίσει την ελευθερία από το θάνατο και τον διάβολο.

Αυτός που έρχεται κάθε φορά που τελείται η θεία Ευχαριστία για να μας μεταδώσει μέσω του Αχράντου Σώματός Του και του Τιμίου Αίματός Του την αφθαρσία και την αθανασία.
Αυτός που θα έλθει για να μας καλέσει να ζήσουμε μαζί Του στην ανέσπερη βασιλεία του.«Πιστεύεις τοῦτο;»

Μητροπολίτης Χονγκ-Κόνγκ Νεκτάριος

Tα βάγια γίνανε καρφιά και τα χειροκροτήματα μετατράπηκαν σε ραπίσματα.

Αλλιώς τον περίμεναν τον Χριστό. Τους απογοήτευσε. Περίμεναν έναν θεό με χρήμα, δόξα και εξουσία και αντίκρισαν ταπείνωση, αγάπη και λόγια για Βασιλεία των Ουρανών. Κάποιοι λίγο καλοπροαίρετοι περίμεναν κάποιος να τους μιλήσει για Αλήθεια, αλλά τελικά ήρθε η Αλήθεια ως πρόσωπο.

Γι’ αυτό και συνέχεια Τον κατηγορούμε: 

«Γιατί σ’ μένα; Γιατί μου το κάνεις αυτό;». 

Θέλουμε τη ζωούλα μας κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας κι έναν θεό να μας υπηρετεί τα σχέδιά μας. Θέλουμε καλό γάμο, καλά παιδάκια ήρεμα και σπουδαγμένα, εξοχικό , χρήματα και υγεία μέχρι τα 100. Αν κάτι χαλάσει από αυτό το σενάριο φταίει ο Θεός. Μας απογοητεύει ο Χριστός διότι δεν μας κάνει. Θα θέλαμε έναν θεό είδωλο του εαυτού μας.

Αν ήμασταν στα Ιεροσόλυμα το ίδιο θα κάναμε. Χειροκροτήματα για κάποιον που θέλουμε να μας βγάλει από τα μνημόνια, να αυξήσει τις συντάξεις, να κάνει διορισμούς στο δημόσιο κλπ. Τι, όχι ; Βασιλεία των Ουρανών ; Τι είναι αυτά; Δεν τα θέλουμε! Δεν μας κάνεις! Άρον, άρον σταύρωσον αυτόν!
Να προσέχουμε λοιπόν, τα πολλά μπράβο, τους ενθουσιασμούς και τα χειροκροτήματα.

Μάρθα, Μαρία και Λάζαρος Από τη διακονία της αλήθειας στη διακονία των δακρύων

Η ιστορία της ανάστασης του Λαζάρου έχει ένα δικό της μοναδικό σκηνικό. Συνήθως όταν ο Χριστός έπαιρνε είδηση έναν ασθενή, ανταποκρινόταν αμέσως, αλλάζοντας μερικές φορές το αρχικό του σχέδιο, για να μπορέσει να προσφέρει την ίαση.[1] Το ίδιο έπραξε και στην περίπτωση του φίλου του, Λαζάρου. Πληροφορήθηκε την ασθένειά του και άλλαξε το σχέδιό του, εις βάρος όμως του φίλου του. Η αλλαγή του σχεδίου ήταν να παρατείνει για δύο επιπλέον ημέρες την παραμονή του στην πόλη όπου βρισκόταν.[2] Το έπραξε σκόπιμα, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι η καθυστέρηση αυτή θα είχε τραγική επίπτωση στη ζωή του φίλου του.

Τρία είναι τα κεντρικά πρόσωπα του 11ου κεφαλαίου του ευαγγελίου του Ιωάννη, του κεφαλαίου όπου περιγράφεται η ανάσταση του Λαζάρου. Η Μάρθα, η Μαρία και ο Λάζαρος, δύο αδελφές και ένας αδελφός. Ο Χριστός τους αγαπούσε ιδιαίτερα. Στην αρχή του κεφαλαίου, το μήνυμα που έρχεται για την ασθένεια του Λαζάρου ήταν: «Κύριε, αυτός που αγαπάς είναι ασθενής».[3] Η ιδιαίτερη αγάπη φαίνεται και προς το τέλος του κεφαλαίου, όταν οι Ιουδαίοι είπαν: «Δες πώς τον αγάπησε (τον Λάζαρο)».[4] Ήταν πλέον γνωστό ότι ο Χριστός ήταν πολύ κοντά στη Μαρία, τη Μάρθα και τον Λάζαρο. Υπήρχε μια ιδιαίτερη φιλία, μια ιδιαίτερη αγάπη.

Ο Χριστός απουσιάζει όταν ο Λάζαρος ασθενεί βαριά και είναι πλέον νεκρός όταν φτάνει στη Βηθανία. Όλοι πενθούν και όλοι θρηνούν, και τότε ξεκινά το έργο του Χριστού. Αρχικά διαλέγεται με τις δύο αδελφές. Η Μάρθα παρουσιάζεται και λέει: «Κύριε αν ήσουν εδώ, ο αδελφός μου δεν θα είχε πεθάνει».[5] Στη συνέχεια, εμφανίζεται η Μαρία και λέει ακριβώς τα ίδια λόγια με την αδελφή της: «Κύριε, αν ήσουν εδώ, ο αδελφός μου δεν θα είχε πεθάνει».[6] Δύο γυναίκες βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, στο ίδιο είδος θλίψης, και χρησιμοποιούν ακόμη και τα ίδια λόγια, αλλά η απάντηση του Ιησού στις δύο αδελφές είναι ριζικά διαφορετική. Είναι απολύτως αντιφατικό ότι δύο γυναίκες, που θρηνούν με τον ίδιο τρόπο, στην ίδια κατάσταση, λέγοντας τα ίδια λόγια, θα έπαιρναν δύο εντελώς διαφορετικές απαντήσεις. Θα περιμέναμε ότι η απάντηση του Χριστού θα ήταν πανομοιότυπη προς τις δύο γυναίκες. Με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι οι δύο απαντήσεις του Χριστού διαφέρουν όσο ο ουρανός από τη γη, όσο ο Θεός από τον άνθρωπο. Στη Μάρθα ο Χριστός απαντά, μαλώνοντάς την, λέγοντας: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή».[7]

Ο Κύριος της ζωής ονομάζει τον θάνατο «κοίμηση».

“Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται, αλλά πορεύομαι ίνα εξυπνήσω αυτόν” (Ιωάννης 11:11)

Ο Κύριος της ζωής ονομάζει τον θάνατο «κοίμηση». Τι άρρητη ανάπαυση είναι αυτό για εμάς! Ω τι γλυκιά είδηση για τον κόσμο! Ο φυσικός θάνατος, επομένως, δεν σημαίνει τον αφανισμό του ανθρώπου, αλλά μόνο έναν ύπνο, από τον οποίο μόνο Εκείνος μπορεί να ξυπνήσει τον άνθρωπο. Αυτός που με το λόγο Του εμφύσησε την ζωή στο πρώτο χώμα.

Όταν ο Κύριος κραύγασε: “Λάζαρε!” (Ιωάννης 11:43), ο νεκρός άνθρωπος ηγέρθη και έζησε. Ο Κύριος γνωρίζει το όνομα του καθενός από εμάς. Εφόσον ο Αδάμ γνώριζε τα ονόματα κάθε πλάσματος του Θεού, πως ο Κύριος δεν θα γνωρίζει καθέναν από εμάς με το όνομα μας; Όχι μόνο γνωρίζει, αλλά μας καλεί επίσης με το όνομα μας. Ω, η γλυκιά και ζωοποιός φωνή του μοναδικού Εραστή της ανθρωπότητας! Αυτή η φωνή μπορεί να δημιουργήσει από τις πέτρες τέκνα του Θεού. 

Τότε πως δεν μπορεί να μας ξυπνήσει από τον αμαρτωλό ύπνο μας;

Λέγεται ότι κάποτε κάποιος άνθρωπος σήκωσε μια πέτρα για να σκοτώσει τον αδερφό του. Αλλά, εκείνη τη στιγμή, του φάνηκε ότι άκουσε τη φωνή της μητέρας του να τον καλεί με τ’ όνομά του. Άκουσε μόνο τη φωνή της μητέρας του και το χέρι του άρχισε να τρέμει. Έριξε κάτω την πέτρα, ντροπιασμένος για την κακή του πρόθεση. Η φωνή της μητέρας του τον ξύπνησε, από τη διάπραξη μιας θανατηφόρας αμαρτίας. Εάν η φωνή μιας μητέρας σώζει και ξυπνά από το θάνατο, πόσο μάλλον, η φωνή του Δημιουργού και Ζωοδότη!

ΙΝΑ ΙΔΩΣΙΝ ΤΟΝ ΛΑΖΑΡΟΝ(Κυριακή Βαΐων)

 Μετὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου ὁ Χριστὸς θὰ πορευθεῖ στὴν Ἱερουσαλήμ. Πρὶν ὅμως ξεκινήσει, θὰ φιλοξενηθεῖ στὴ Βηθανία, στὸ σπίτι τοῦ Λαζάρου (Ἰωάν. 12, 18). Πλῆθος ἀνθρώπων μαζεύτηκε ἐκεῖ γιὰ νὰ δεῖ τὸν Χριστό, ἀλλὰ μαζί του νὰ δεῖ καὶ τὸν Λάζαρο, τόν ὁποῖο ὁ Χριστός ἀνέστησε ἀπό τούς νεκρούς. Τὸ θαῦμα προκαλεῖ θόρυβο. Κάνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ θέλουν νὰ μάθουν λεπτομέρειες. Οἱ πρωταγωνιστὲς τους γίνονται θέαμα γιὰ τοὺς πολλούς. Καὶ ἡ νοοτροπία τοῦ θεάματος θὰ συνεχιστεῖ μὲ τὴν εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου θὰ μαζευτεῖ πλῆθος κόσμου γιὰ νὰ δεῖ αὐτὸν ποὺ ἀνέστησε τὸν Λάζαρο καὶ ποὺ τὸν θεωροῦσαν ὡς τὸν βασιλιὰ τοῦ Ἰσραήλ.

 Οἱ Ἰουδαῖοι εἶδαν τὸ θαῦμα τῆς ἀνάστασης τοῦ Λαζάρου. Δὲν προσέγγισαν ὅμως ἀληθινὰ τὸν Χριστό. Δὲν διέγνωσαν τὴν οὐσία τῆς ἀποστολῆς Του ποὺ ἦταν νὰ νικήσει τὸν θάνατο καὶ νὰ φανερώσει τὴν κοινὴ ἀνάσταση. Παρέμειναν προσκολλημένοι στὴν ἐθνική τους ἐπιθυμία νὰ βροῦνε ἕναν Μεσσία ποὺ θὰ τοὺς ἀποκαθιστοῦσε στὴν ἐλευθερία μὲ τὸν λόγο, τὴν ὁρμὴ καὶ τὴν προσωπικότητά του, χωρὶς νὰ πολυκοπιάσουν οἱ ἴδιοι. Σὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἀλλάξει ὁ κόσμος χωρὶς ἀγώνα. Καὶ γι’ αὐτὸ τὸν ὑποδέχτηκαν μὲ τὰ βαΐα τῶν φοινίκων, ὅπως ὑποδέχονταν τοὺς βασιλεῖς, ἀλλά γρήγορα τόν σταύρωσαν.

Ἡ ζωή μας ὡς θέαμα
 Ἡ ζωή γίνεται θέαμα καί στούς καιρούς μας, ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος θεατής. Ἀρέσκεται νὰ παραμένει στὴν κερκίδα. Νὰ παρατηρεῖ τὰ ἔργα τῶν ἄλλων, χωρὶς νὰ λαμβάνει μέρος

Όσο απόλυτος είναι ο θάνατος, άλλη τόση η δική μας πίστη στα λόγια που συγκλόνισαν κάποτε τον κόσμο:«Λάζαρε, έλα έξω!»

Έφτασε η μέρα...
Υπέροχα λόγια απόψε το βράδυ. Τρυφερά και συγκινητικά λόγια στον αγαπημένο Κύριο, τραγούδι και ύμνος από το βάθος της ύπαρξης:
«Με έντυσες με το πήλινο σώμα, φύσηξες μέσα μου πνοή ζωής και είδα το Φως Σου. Και με σήκωσες όρθιο με το πρόσταγμά Σου...
Ψύχωσες το νεκρό μου σώμα. Το έδεσες με νεύρα και οστά και με σήκωσες ως νεκρό με το πρόσταγμά Σου!
Άνοιξες την κοιλιά του Άδη και με άρπαξες με τη δική Σου εξουσία και με σήκωσες ως νεκρό με το πρόσταγμά Σου».

Αυτό το πρόσταγμα δίνει νόημα στη ζωή. Αυτό χρωματίζει τα πάντα. Αυτό χτίζει μέσα μας την αγάπη για τα πάντα, τον αιώνιο έρωτα...
Δεν έχουνε νόημα οι ηθικές της κοινωνίας, τα "πρέπει" και τα "δεν πρέπει", τα σωστά και τα λάθος, οι συζητήσεις, τα λόγια, οι αγώνες.
Ο έρωτας κι ο θάνατος έχουν αξία. Ο έρωτας που πεθαίνει για να χαρίσει ζωή. Όλα τα άλλα είναι ανούσια λόγια ενός καθωσπρεπισμού.
Ο άνθρωπος μιλάει με το Θεό του, που ήρθε για να τον σώσει. Αυτό έχει αξία. Αυτή η σχέση μας ταιριάζει. Αυτή μας σώζει από το παράλογο.

Είναι εδώ ο Θεός. Είναι στο παρόν του κόσμου. Παρακολουθεί το δράμα και τον πόνο μας και κάνει το θαύμα πάνω στο ήδη νεκρό μας σώμα.
Όσο απόλυτος είναι ο θάνατος, άλλο τόσο και ο δικός μας πόθος, η δική μας πίστη στα λόγια που συγκλόνισαν κάποτε τον κόσμο:«Λάζαρε, έλα έξω!»

Βασίλης Φράγκος

Παιδιά τραγουδούν τα κάλαντα του Λαζάρου. Ήπειρος, 1950-1960

ΠΗΓΗ

Εδώ όμως, στον Λάζαρο φώναξε με δυνατή φωνή. Γιατί;

(Αρχιεπίσκοπος Ταυρομενίου Θεοφάνης ο Κεραμεύς)

[...]Κι όταν τα είπε αυτά, κραύγασε με δυνατή φωνή: Λάζαρε βγες έξω!» (Ιωάν. ια΄ 43).
 Και τη θυγατέρα του Ιαείρου όταν ανέστησε και όταν έδωσε πάλι ζωή στον γιο της χήρας δεν φαίνεται να έκραξε με δυνατή φωνή, αλλά κρατώντας το χέρι και με ήρεμη φωνή, στη μεν θυγατέρα είπε: «Κοριτσάκι σήκω» (Ματθ. θ΄ 25), στον δε γιο «Σου λέω σήκω επάνω» (Λουκ. ζ΄ 14).

 Εδώ όμως, στον Λάζαρο φώναξε με δυνατή φωνή. Γιατί; Διότι εκείνοι είχαν πρόσφατα πεθάνει και η ψυχή τους βρισκόταν πλησίον του σώματος (διότι φωνή των πατέρων μας πείθει πως μέχρι την τρίτη ημέρα η ψυχή επισκέπτεται το σώμα της), την ψυχή όμως του Λαζάρου καλώντας την από μακρυά, έκραξε με δυνατή φωνή. Και επειδή είχε πει πριν στους Ιουδαίους «πως πλησιάζει ο καιρός, έφτασε κιόλας, που οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού, και όσοι την ακούσουν θα ζήσουν» (Ιωάν. ε΄ 25), εκπληρώνει την υπόσχεση. Και με την ισχυρή φωνή χαρίζει ζωή στον νεκρό, για να γίνει γνωστό ότι, όπως ακριβώς ο Πατέρας, έτσι και ο Υιός, σ’ όποιον θέλει δίνει ζωή. Αυτή η φωνή θα ακουστεί σαν σάλπιγγα κατά την τελευταία ημέρα και θα αναστηθούν οι νεκροί. 

 Ίσως πάλι ο Χριστός να κραύγασε με δυνατή φωνή, θέλοντας να επισημάνει πως ο λόγος Του είναι δραστήριος και μέγας και ισχυρός. Διότι ήταν τόσο μεγάλη η δύναμη της φωνής ώστε αφανίστηκε η δύναμη του άδη, και γρήγορα η ψυχή εμφανίστηκε μέσα από τους νεκρούς, το δε σώμα που ήδη είχε διαλυθεί, με δύναμη οικοδομήθηκε, και με όλα αυτά πραγματοποιούνταν αυτό το μεγάλο θαύμα, το υπερφυσικό και ανέλπιστο. Διότι δεν αναστήθηκε από αρρώστια κάποιος που βρισκόταν στις τελευταίες του αναπνοές, όπως ο δούλος του εκατόνταρχου, ούτε ζωογονείται παιδάκι που μόλις πέθανε, όπως το κοριτσάκι του αρχισυναγώγου, ούτε νεαρός που πρόκειται σε λίγο να οδηγηθεί στον τάφο και επιστρέφει ζωντανός από τη σορό, όπως έγινε στην πόλη Ναΐν, αλλά ένας άνδρας ήδη ηλικιωμένος, νεκρός από πολύ πριν και προχωρημένος στη σήψη της γης και πεσμένος από την ανάγκη του σώματος, με μια πρόσκληση επανέρχεται προς τη ζωή και βγαίνει και έρχεται, ενώ είναι δεμένος με υφασμάτινες ταινίες. 

 Διότι, το να είναι δεμένος στα χέρια και τα πόδια και σκεπασμένος στο πρόσωπο με κάλυμμα, και όντας έτσι να βαδίζει τρέχοντας, ήταν θαύμα όχι μικρότερο της αναστάσεως. 

Όσες φορές δεν γίνεται το θέλημά σου...ένα διαμάντι στολίζει τον σταυρό σου...

«Μην προσεύχεσαι να γίνουν τα δικά σου θελήματα, αλλά προσευχήσου να γίνεται το θέλημα του Κυρίου σε σένα.»

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Η Γερόντισσα Μακαρία της Μονής Αγίου Εφραίμ Νέας Μάκρης.

  Γονάτισα με ευλάβεια και ασπάστηκα το σκήνωμα του Αγίου και αισθάνθηκα βαθιά την έκταση του μαρτυρίου του. Η ψυχή μου γέμισε από αγαλλίαση, απέκτησα μεγάλο θησαυρό, και παίρνοντας το χώμα με προσοχή έβλεπα την αρμονία του σκηνώματός του, που, αν και τόσους αιώνες μέσα στη γη, δεν είχε αλλοιωθεί», έγραψε η Γερόντισσα Μακαρία περιγράφοντας τα όσα συνταρακτικά τής συνέβησαν.
Με προσοχή, η Ηγουμένη Γερόντισσα Μακαρία έβγαλε όλο το σκήνωμα και το τοποθέτησε σε μία θυρίδα που ήταν πάνω από τον τάφο. Ήταν φανερό ότι επρόκειτο για κληρικό καθώς το ράσο του είχε παραμείνει άθικτο.

  Το βράδυ, διαβάζοντας τον εσπερινό, η Γερόντισσα Μακαρία άκουσε βήματα. Ο ήχος ερχόταν από τον τάφο, αντηχώντας έως την πόρτα της εκκλησίας. Εκεί τον πρωτοαντίκρισε. Ήταν ψηλός με μάτια μικρά στρογγυλά, με μακριά μαύρα γένια που έφταναν στο λαιμό, ντυμένος με τη μοναχική αμφίεση. Στο ένα χέρι είχε μία φλόγα και με το άλλο ευλογούσε. Ζήτησε να τον βγάλουν από αυτήν τη θυρίδα που τον είχαν. Την επόμενη κιόλας μέρα η Ηγουμένη καθάρισε τα οστά και τα τοποθέτησε σε μια θυρίδα στο Ιερό του Ναού.
Το ίδιο βράδυ ο Άγιος φανερώθηκε στον ύπνο της, την ευχαρίστησε και της φανέρωσε και το όνομά του: Εφραίμ. Το λείψανο του Αγίου Εφραίμ φυλάσσεται εκεί από τότε και καθημερινά εκατοντάδες πιστών το επισκέπτονται ζητώντας από τον Άγιο την ευλογία και τη βοήθειά του. Ο Άγιος με τη χάρη του Θεού έχει κάνει χιλιάδες θαύματα. Στον περίβολο της Μονής, και προστατευμένη από κτίσμα που κτίστηκε γύρω της, υπάρχει η μουριά πάνω στην οποία ο Άγιος Εφραίμ άφησε την τελευταία του πνοή.

 Χωρίς οικονομικούς πόρους συντηρεί μέχρι το 1980 ορφανοτροφείο με περίπου 70 παιδιά σχολικής ηλικίας, στα οποία παρείχε στέγη, τροφή, ενδυμασία και παιδεία στοιχειώδους βαθμίδος, όσα δε προκοπταν στα γράμματα, τα έφτασε μέχρι των Ανωτάτων εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων και σήμερα ομολογούν ότι τα «εχόρταινεν εκ του μηδενός».

Η προσευχή δεν είναι για το Θεό,είναι για μας...

«Η προσευχή δεν είναι για το Θεό,είναι για μας.
Δεν προσφέρουμε τίποτα στο Θεό με την προσευχή μας, προσφέρουμε όμως πολλά στον εαυτό μας.Τον εαυτό μας ευεργετούμε κατά την επικοινωνία με τον ουράνιο Πατέρα μας»

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Μήν κατακρίνεις τόν ἄνθρωπο.Νά ξεχωρίσεις τόν ἄνθρωπο ἀπό τά γεγονότα.

Πρέπει νὰ κάνεις τὴν κρίση, τὴ λογικὴ κρίση βάσει τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλὰ νὰ μὴν κατακρίνεις τὸν ἄνθρωπο.Νὰ ξεχωρίσεις τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ γεγονότα.
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀδελφός σου,ὀφείλεις νὰ προσευχηθεῖς γιὰ αὐτόν,ὀφείλεις νὰ κλάψεις,ὀφείλεις νὰ θυσιαστεῖς ὑπὲρ τοῦ ἀδελφοῦ σου.

Ἀλλὰ μπορεῖ νὰ εἶσαι ἀπόλυτος, ὅτι ναὶ αὐτὸν τὸν ἀδελφό μου ἐγὼ τὸν ἀγαπῶ,
τὸν λυποῦμαι, ξέρω ἐγώ, πάσχω,ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ λέει δὲν τὸ παραδέχομαι μὲ τίποτα.
Δὲν τὸ δέχομαι, δὲν τὸ κάνω,δὲν θὰ τὸ ἀκολουθήσω ποτέ.Ἄλλο τὸ ἕνα, ἄλλο τὸ ἄλλο.

Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσοῦ κ. Ἀθανασίου

Περὶ καταλαλιᾶς (ἀπόσπασμα)

Ἀφιέρωμα "Περὶ κατάκρισης",Πειραΐκή Εκκλησία''τεῦχος 367, Ἀπρίλιος 2024

Τό Βυζάντιο εἶναι πολύ λεπτό πρᾶγμα γιά νά μπορέσουνε νά τό πιάσουνε τά χοντροκανωμένα ἐργαλεῖα τους.

 «Ὅσοι θελήσανε καὶ θέλουνε νὰ κρίνουνε τὸ Βυζάντιο μὲ τὸν συνηθισμένον χονδροειδῆ ἀντιπνευματικὸν τρόπο καὶ μὲ τὶς γνωστὲς ἀνόητες εὐφυολογίες, καὶ νὰ τὸ γελοιοποιηθοῦνε σὲ βαθμὸ ποὺ νὰ ὀνομάζουνε “βυζαντινισμὸ” κάθε ἀφηρημένη συζήτηση καὶ οὐτοπία, αὐτοὶ φανερώνουνε μ᾿ αὐτὸ πόσο ἀνίδεοι εἶναι ἀπὸ ἀληθινὴ πνευματικότητα, μὲ ὅλους τοὺς ψεύτικους τίτλους τῆς σοφίας καὶ τῆς ἐπιστήμης ποὺ εἶναι στολισμένοι.

 Τὸ Βυζάντιο εἶναι πολὺ λεπτὸ πρᾶγμα γιὰ νὰ μπορέσουνε νὰ τὸ πιάσουνε τὰ χοντροκανωμένα ἐργαλεῖα τους. Τὸ Βυζάντιο εἶναι ἡ ἀληθινὴ χριστιανικὴ θρησκεία, ἀνάμεσα στὰ ψεύτικα καὶ ἐλεεινὰ παραμορφωμένα ὁμοιώματά της, ποὺ τὰ φτιάξανε λαοὶ βάρβαροι καὶ ὑλιστές, ἀνίκανοι νὰ τὴν καταλάβουνε καὶ νὰ τὴν αἰσθανθοῦνε. Γιὰ τοῦτο, τὸ Βυζάντιο κρίνεται ἀπὸ τοὺς λεγόμενους σοφοὺς τοῦ κόσμου ὅπως κρίνεται τὸ Εὐαγγέλιο, δηλ. σὰν μωρία, μπροστὰ στὴ δική τους γνώση, κι ἡ γνώμη τους ἴσια-ἴσια, πὼς τὸ Βυζάντιο εἶναι «μωρία», πιστοποιεῖ πὼς ἀληθινὰ στάθηκε ἡ Νέα Σιών, ἡ ἔμψυχος κιβωτός, ποὺ μέσα σ᾿ αὐτὴ φυλάχθηκε ἡ ἐπαγγελία τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους πὼς θὰ γίνουνε τέκνα του, καὶ “ἡ μακαρία ἐλπὶς τῆς αἰωνίου ζωῆς”»

(Φώτης Κόντογλου, “Τὸ ἀληθινὸ Βυζάντιο. Ἡ ἀρχοντικὴ καὶ βασιλικὴ πολιτεία”)

πηγή